Zrozumiałam czym jest Krzyż chwalebny: Pan czyni swoje dzieła w naszym życiu. Chodzi o to, aby dać Panu miejsce w naszym życiu, aby stać się sługą Pana – jest to nasza decyzja, a mimo to kierujemy naszym życiem. Kiedy jednak pojawia się kolejny etap powołania, to jest, że Pan nie nazywa już nas sługami, ale przyjaciółmi – to jest utożsamianie się z Jezusem łagodnym, pokornym sercem. Łagodność to jest pozwolenie, aby Pan działał – nie ja prowadzę ten samochód, lecz pozwalam Jezusowi. I to wszystko jest po to, aby dotrzeć do powołania Krzyża Chwalebnego.

Użycz nam Twoich oczu, Maryjo, abyśmy wniknęli w tajemnicę ukrytą w kruchym ciele Twego Syna.

św. Jan Paweł II Orędzie Bożonarodzeniowe z 2002 roku

Nabożeństwo do Maryi jest konieczne, ale po to, by Jezusa Chrystusa w pełni odnaleźć, ukochać Go i wiernie Mu służyć.

W oczekiwaniu na Mesjasza słowa dwóch wielkich papieży

Jan Paweł II w liście Salvifici Doloris, o chrześcijańskim sensie ludzkiego cierpienia:

„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. (J 3, 16-18)

Słowa te, wprowadzają nas w samo centrum zbawczego działania Boga. Zbawienie oznacza wyzwolenie od zła, a przez to samo pozostaje w ścisłym związku ze sprawą cierpienia. Bóg daje swego Syna „światu” w tym celu, aby wyzwolić człowieka od zła, które niesie w sobie ostateczną i absolutną perspektywę cierpienia.

Jest to wymiar Odkupienia, do którego zdają się przygotowywać w Starym Testamencie słowa sprawiedliwego Hioba: „Lecz ja wiem: Wybawca mój żyje, na ziemi wystąpi jako ostatni”.

… słowa z rozmowy Chrystusa z Nikodemem dotyczą cierpienia w jego znaczeniu podstawowym i ostatecznym. Bóg daje swojego Jednorodzonego Syna, aby człowiek „nie zginął”, a znaczenie tego „nie zginął” określają dokładnie dalsze słowa: „ale miał życie wieczne”.

i Benedykt XVI:

Świętowanie Adwentu oznacza właśnie taką rozmowę z Bogiem, której przykład znajdujemy w Księdze Hioba. Oznacza otwarte spojrzenie na całość rzeczywistości i cały ciężar naszej chrześcijańskiej egzystencji, stawiając ją przed obliczem Boga, który osądza i ocala – nawet jeśli – podobnie jak Hiob, sami nie umiemy dać na to wszystko żadnej odpowiedzi, i jedynym, co nam pozostaje, jest pozostawianie jej Bogu, wyznając Mu, że bez odpowiedzi trwamy w naszej ciemności.

„Wiem, że potrzebne mi są doświadczenia, ażeby czysta stała się moja najgłębsza istota. Jeśli te doświadczenia pozostają w twoich rękach, jeśli – jak to było w przypadku Hioba – pozostawiasz złu trochę wolnej drogi, to pamiętaj, proszę, o moich ograniczonych możliwościach. Nie licz za bardzo na mnie. Nie przesuwaj zbyt daleko granic, w których mogę doznawać pokus, i bądź w pobliżu z Twoją opiekuńczą ręką, gdy moja miara zaczyna już dobiegać końca.”

W Chwalebnym Krzyżu Pan Jezus zaprasza każdego osobiście do towarzyszenia Mu i współcierpienia dla dobra Jego ciała, którym jest Kościół. Szczególnie pamiętamy o intencjach i misjach podejmowanych przez naszą Wspólnotę. Nasi bracia ze Wspólnoty oczekują naszego wsparcia modlitewnego, tak jak np. odpowiedzialni, prosząc o towarzyszenie w ich służbie brata i siostry w modlitwie, czyli jednego z członków Chwalebnego Krzyża.

Czasem ktoś dziękuje, ale nasza misja jest raczej dyskretna i jej owoce najczęściej nie są nam znane. Nasze modlitwy i ofiary są jak te dwa małe wdowie pieniążki. Pan Jezus wprawdzie wskazał apostołom na ubogą wdowę, że wrzuciła najwięcej, ale ona pewnie tak tego nie widziała i nie czuła się bohaterką. Nie sądzę też żeby słyszała słowa Pana Jezusa. Wprawdzie zdobyła się na ten gest, ale czy nie pomyślała raczej, że to tak mało i że nie może niestety dać więcej?

Pomysł uruchomienia tego bloga powstał 6.08 w Święto Przemienienia Pańskiego, ewangelia tego dnia to Mt 17, 1-9 kiedy Jezus jest na osobności z trzema apostołami. Zabiera ich ze sobą na górę, chyba nie spodziewają się po co tam idą. Myśleliście kiedyś o tym jak to było, kiedy Pan Jezus chodził po ziemi a apostołowie poszli za Nim? Kiedy razem jedli, rozmawiali, śmiali się, wędrowali, słuchali Jego słów, byli przy rozmnożeniu chleba i uzdrowieniu paralityka? Czasem można usłyszeć głosy, że im było z pewnością łatwiej, bo przecież Go widzieli i byli blisko. Co naprawdę myśleli, co czuli, czy łatwo było im wierzyć? Poszli za Nim bo coś sprawiło, że wiedzieli że to On jest oczekiwanym Mesjaszem.

Proponuję krótką medytację nad podanym tekstem ewangelii: zamknijcie oczy i wyobraźcie sobie Górę Tabor, zieleń tego miejsca, wspaniałe widoki. Jezus idzie na górę razem z Piotrem, Jakubem i Janem. Naraz wszystko się zmienia, twarz Jezusa jaśnieje, ukazuje się Eliasz i Mojżesz. Piotr zmieszany, widzicie jak obserwuje ich rozmowę, nie wiadomo czy słyszy wypowiadane przez nich słowa. W jednej chwili wszystko przesłania obłok i słyszycie głos z nieba: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie. Potem otwieracie oczy i … widzicie “tylko samego Jezusa”.

Zgodnie z zachętą, którą usłyszeliśmy podczas naszych letnich rekolekcji, od września rozpoczęliśmy rozważanie fragmentów listów św. Jana Pawła II dotyczących cierpienia.

W pierwszej kolejności najstarszy z nich: Salvifici Dolores O chrześcijańskim sensie ludzkiego cierpienia, z 11 lutego 1984 r.

Słowa papieża Franciszka z dzisiejszej audiencji ogólnej:

Tam gdzie Bóg cię rzucił, żyj nadzieją! Zawsze żyj nadzieją!

Nie poddawaj się nocy: pamiętaj, że pierwszy wróg, którego masz ujarzmić znajduje się w tobie, a nie poza tobą. Dlatego też nie rób miejsca dla myśli gorzkich, ciemnych. Bądź stanowczo przekonany, że ten świat jest pierwszym cudem, jaki uczynił Bóg i że Bóg złożył w nasze ręce łaskę nowych cudów. Wiara i nadzieja idą ręka w rękę. Wierz w istnienie prawd najwznioślejszych i najpiękniejszych. Zaufaj Bogu Stwórcy, w Duchu Świętym, który porusza wszystko ku dobremu, w objęcia Chrystusa, oczekującego każdego człowieka u kresu jego istnienia. Świat idzie naprzód dzięki spojrzeniu wielu ludzi, którzy dokonali wyłomów, którzy zbudowali mosty, marzyli i wierzyli; nawet gdy słyszeli wokół siebie słowa szyderstwa…

Gdziekolwiek byś był, buduj! Jeśli jesteś na ziemi, wstań! Nigdy nie trwaj w upadku, powstań! Daj sobie pomóc, abyś stał. Jeśli siedzisz, wyrusz w drogę! Jeśli paraliżuje cię nuda, przepędź ją dobrymi dziełami! Jeśli czujesz się pusty i przybity, poproś Ducha Świętego, aby ponownie wypełnił twoją nicość…

Jezus przekazał nam światło świecące w ciemnościach: broń je, chroń je. To wyjątkowe światło jest największym bogactwem, powierzonym twemu życiu.

A przede wszystkim marz, nie lękaj się marzyć, marz o świecie, którego jeszcze nie widać, ale na pewno przyjdzie. Nadzieja wierzy w istnienie stworzenia, które rozciąga się aż po jego ostateczne spełnienie, gdy Bóg będzie wszystkim we wszystkich.